Ο Μπέρνι Σάντερς δεν υπήρξε ποτέ μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Άνθρωπος των κινημάτων, και σταθερός πολέμιος των κοινωνικών ανισοτήτων, θεωρούσε επουσιώδεις τις διαφορές των Δημοκρατικών με τους Ρεπουμπλικάνους και χαρακτήριζε πάντοτε τον εαυτό του δημοκρατικό σοσιαλιστή. Το 1981 εξελέγη δήμαρχος του Μπέρλιγκτον στην πολιτεία του Βέρμοντ, με διαφορά μόλις δέκα ψήφων – δύο χρόνια αργότερα, επανεξελέγη, χάρη στην κοινωνική του ατζέντα, με 55% και με διαφορά 21% από τον συντηρητικό αντίπαλό του. Το 1990 εξελέγη στο Κογκρέσο ως ο μοναδικός εκπρόσωπος του Βέρμοντ και ο πρώτος ανεξάρτητος που καταλαμβάνει έδρα μετά από 50 χρόνια. Καταψήφισε όλους τους πολέμους, όλα τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά πλάνα και εργάστηκε αποτελεσματικά για την προώθηση κοινωνικών μέτρων. Από τότε καταλαμβάνει την θέση του, με την στήριξη των Δημοκρατικών.
Τον Μάιο του 2015, ο Μπέρνι Σάντερς ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Μέσα σε ελάχιστες ημέρες συγκεντρώθηκαν για την εκστρατεία του 20 εκατομμύρια δολάρια, με την συμμετοχή 3.250.000 δωρητών, οι περισσότεροι από τους οποίους συνεισέφεραν διαδικτυακά το ποσόν των 27 δολαρίων.
ΟΙ Ρεπουμπλικάνοι τον θεωρούν Κομμουνιστή, ενώ οι Δημοκρατικοί προσπερνούν τις απόψεις του ως «καλές για τα χαρτιά, αλλά ανεφάρμοστες στην πράξη». Αποδείχτηκε ότι ο κόσμος έχει διαφορετική αντίληψη: Στις πρώτες προκριματικές, που έγιναν αρχές Φεβρουαρίου στην Αιόβα, ο Σάντερς έκανε την πιο εντυπωσιακή αρχή, χτυπώντας στα ίσα το φαβορί των Δημοκρατικών, την Χίλαρι Κλίντον. Οι επαγγελματίες επικοινωνιολόγοι αδυνατούν να καταλάβουν, πώς ένας 74χρονος παππούς με χάλια μαλλί, εμφανίζει τέτοια δυναμική, σαρώνει στους νέους 17 – 24 και μετατρέπει τους σκεπτικιστές σε ενεργούς υποστηρικτές του.
H απάντηση είναι πολύ απλή: ο κόσμος έχει χάσει πλέον κάθε προσδοκία από το δικομματικό κατεστημένο με τις κούφιες υποσχέσεις και την ανύπαρκτη πρόθεση να αλλάξουν οτιδήποτε. Αναζητά πολιτικό λόγο ουσίας, που να αναφέρεται στο σημερινό χάλι: τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, το αφορολόγητο των πλούσιων, την ασυδοσία της Γουόλ Στριτ, την σταδιακή εξάλειψη της αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας. Η στήριξη στον Σάντερς θα ήταν πολύ πιο ισχυρή αν ένα κομμάτι των Δημοκρατικών δεν φοβόταν ότι η αποδυνάμωση της Χίλαρι ενισχύει, αντικειμενικά, τους Ρεπουμπιλικάνους. (και ιδίως το απίθανο φρικιό που ονομάζεται Ντόναλτ Τράμπ). Υπάρχει όμως και το ερώτημα αν ένας αριστερός Πρόεδρος των ΗΠΑ, όσο ικανός και χαρισματικός και αν αποδειχτεί, θα μπορέσει να συγκρουστεί με ένα πανίσχυρο οικονομικό σύστημα, θα τον φάει η μαρμάγκα, ή θα υποχρεωθεί να κάνει «στροφή στον ρεαλισμό», διαψεύδοντας τις προσδοκίες ολόκληρου του πλανήτη. Θα δούμε.
Steven F. Worried 