Ο στρουθοκαμηλισμός της Ευρώπης αντιμέτωπος με το Προσφυγικό
Το 2015 ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, κυρίως από την Συρία, αλλά και από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και άλλες χώρες στις οποίες δεν είναι ασφαλές να ζεις, πέρασαν στην Ευρώπη. Ο αντίστοιχος αριθμός το 2014, ήταν περίπου 250000.
Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει μεγάλη πίεση στις ευρωπαϊκές χώρες και οι ανθρωπιστικές διακηρύξεις της Ευρώπης δοκιμάζονται σκληρά. Η πολιτική της Μέρκελ, που χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας, αμφισβητείται εντονότατα, όχι μόνο μέσα στην Γερμανία, αλλά και στο ίδιο της το κόμμα. Εκτός και εκτός Γερμανίας, οι συνθήκες που διαμορφώνονται είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Σε μια Ευρώπη με τεράστια προβλήματα ανεργίας και οικονομικής στασιμότητας, η ξενοφοβία και ο απόηχος του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παρίσι (αλλά και των επεισοδίων στην Κολωνία), μετατρέπονται σε εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος απειλείται με κατακερματισμό. Κανείς όμως δεν μιλάει για τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος.
Τo 2011, μια ανοιχτή επέμβαση των Δυτικών στην Λιβύη, με απαγορεύσεις πτήσεων, οικονομικές κυρώσεις κλπ, πέτυχε την ανατροπή του Καντάφι. Έκτοτε, στην χώρα επικρατεί το απόλυτο εμφύλιο χάος, με δύο κυβερνήσεις να διεκδικούν την κυριαρχία, ένοπλες μιλίτσιες να συγκρούονται από δω και από κει και τους ισλαμιστές εξτρεμιστές να ενισχύονται σταθερά. ΟΙ Δυτικοί θεώρησαν εξαιρετικά επιτυχημένη την συνταγή και είπαν να την εφαρμόσουν και στην Συρία.
O Άσαντ δεν έπεσε, αλλά το απόλυτο εμφύλιο χάος εγκαταστάθηκε και στην δική του χώρα. Τα μέτρα εναντίον του καθεστώτος ενίσχυσαν τους ισλαμιστές εξτρεμιστές. Όλοι πολεμάνε με όλους και η βία καταστρέφει τα πάντα. Εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, από το 2011 μέχρι σήμερα, τέσσερα εκατομμύρια Σύροι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Αυτή είναι η βασική αιτία έξαρσης της προσφυγικής κρίσης. Για πρώτη φορά στην αμαρτωλή της ιστορία, η Δύση (η έστω το ευρωπαϊκό της τμήμα) υφίσταται άμεσες συνέπειες από μια καταστροφή την οποία προκαλεί σε άλλο μέρος του κόσμου.
Για να υπάρξει αποτελεσματική διαχείριση του προσφυγικού πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος. Για να σταματήσει ο πόλεμος, πρέπει η Δύση να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για ανατροπή του Άσαντ. Πρώτον γιατί δεν μπορεί να το καταφέρει χωρίς να εμπλακεί σε πόλεμο με την Ρωσία, η οποία τον στηρίζει στρατιωτικά. Δεύτερον γιατί οι δυνάμεις που η Δύση υποστηρίζει στην περιοχή, είναι πολύ πιο αδύναμες από τους ισλαμιστές του ISIS – αν ρίξει κάποιος τον Άσαντ, θα είναι αυτοί. Τρίτον γιατί, όπως έχουμε διαπιστώσει ήδη στο Ιρακ, το Αφγανιστάν και την Λιβύη, η ανατροπή δικτατόρων με επεμβάσεις τέτοιου τύπου, κάθε άλλο παρά σε σταθερότερες καταστάσεις οδηγεί.
ΟΙ Δυτικοί όμως, δεν εξετάζουν ούτε κατά διάνοια ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Διότι, έτσι που τα έχουνε κάνει, η απεμπλοκή τους από την Συριακή κρίση θα ισχυροποιούσε την επιρροή της Ρωσίας και του Ιράν στην περιοχή, σε βάρος τους και σε βάρος του βασικού τους συμμάχου, της Σαουδικής Αραβίας. Η οποία, παρεμπιπτόντως, κάνει ότι μπορεί για να συντηρήσει την ένταση, κρεμώντας Σιίτες παπάδες, χρηματοδοτώντας μυστικά τον ISIS, τον οποίο επισήμως πολεμάει, και σφάζοντας μαζικά, εδώ και δέκα μήνες, άμαχους (επίσης Σιίτες) στην Υεμένη, χωρίς να την ενοχλεί κανένας.
Τούτων δοθέντων, η Ευρώπη είναι αναγκασμένη να διαχειριστεί το προσφυγικό, χωρίς να είναι διατεθειμένη να διαχειριστεί τις αιτίες που το προκαλούν. Πως θα το καταφέρει; Είτε βάζοντας ανάμεσα στον εαυτό της και τους πρόσφυγες την Τουρκία ( η οποία όμως κάνει πολιτική με το προσφυγικό για τις δικές της επιδιώξεις) είτε απειλώντας και εκβιάζοντας την οικονομικά εξουθενωμένη Ελλάδα να τους πνίγει στην θάλασσα. Ή, έστω, να τους μαζεύει σε στρατόπεδα στο έδαφός της. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα.
Steven F. Worried 