Η Βενεζουέλα και οι παγκόσμιοι νταβατζήδες

Τα προηγούμενα χρόνια, η Βενεζουέλα κατάφερε να σηκώσει κεφάλι όχι μόνο επειδή είχε κυβέρνηση με αντίστοιχη βούληση, αλλά, κυρίως, επειδή είχε ισχυρή οικονομία. Αυτό οφειλόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές πετρελαίου.
Τώρα το πετρέλαιο κατρακυλά. Από τον Ιούλιο του 2014, έχει χάσει περίπου το 60% της αξίας του. Κάθε τέτοια μείωση, σημαίνει ανάλογη μείωση των εσόδων του προϋπολογισμού της Βενεζουέλας, καθώς και την αντικατάστασή τους με αντίστοιχου ποσοστού ελλείμματα. Όσο τα ελλείμματα μεγαλώνουν, τόσο μεγαλώνει και η ανάγκη για δανεισμό. Και ο δανεισμός γίνεται ακριβότερος.
Πως μπορεί να βγει κάποιος από αυτόν τον φαύλο κύκλο; Η άμεση λύση είναι η στήριξη των εξαγωγών με υποτίμηση του νομίσματος και ο παράλληλος, δραστικός, περιορισμός των εισαγωγών. Αυτό όμως προκαλεί πληθωρισμό και ελλείψεις σε βασικά αγαθά. Δηλαδή κοινωνική ένταση και πολιτική αστάθεια.

Η άλλη λύση είναι η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το ΔΝΤ είναι πάντα εκεί, πρόθυμο να βοηθήσει, αρκεί η Βενεζουέλα να αποδεχτεί τους όρους του: Λιτότητα,  περικοπές δαπανών για το κοινωνικό κράτος, ιδιωτικοποιήσεις που μετατρέπουν δημόσια αγαθά σε αντικείμενο κερδοσκοπίας. Μετατροπή δημόσιων αγαθών σε εμπορεύσιμα αγαθά, λιγότερο χρήμα για την οικονομία και την παραγωγή. Οπισθοδρόμηση σε όλα όσα κατάφερε η χώρα τα τελευταία χρόνια για την αντιμετώπιση της φτώχειας, του αναλφαβητισμού, των ιατρικών υπηρεσιών στους φτωχούς.  Και, παράλληλα, μέτρα για την «ανταγωνιστικότητα», που πρακτικά σημαίνει απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, μισθοί πείνας, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και ελεύθερες απολύσεις.

Όλα αυτά δεν είναι κάτι καινούριο. ΤΟ έργο είναι χιλιοπαιγμένο και, πλέον, ξέρουμε ότι οι συνταγές του ΔΝΤ είναι κατά κανόνα αποτυχημένες και καταστροφικές. Αλλά το μαγικό είναι ότι, από την στιγμή που το ΔΝΤ θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του, τα τεράστια προβλήματα που δημιουργούνται, θεραπεύονται μόνο με περισσότερα και σκληρότερα μέτρα. Πιο αποτυχημένα και πιο καταστροφικά.
Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας δηλώνει σε κάθε ευκαιρία ότι προτιμά να διαχειριστεί με κάθε μέσον την σημερινή εσωτερική κατάσταση, παρά να προσφύγει στο ΔΝΤ. ¨Ενα ισχυρό κομμάτι της κοινωνίας στηρίζει αυτή την γραμμή, ένα άλλο όχι. Το ερώτημα είναι σε ποιόν βαθμό, μια οικονομία που θέλει να δουλεύει και να αναπτύσσεται για το καλό των πολλών, μπορεί να αντισταθεί σε εκβιασμούς και πιέσεις από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

 

ΜΑΛΛΙΑ ΚΟΥΒΑΡΙΑ: Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ

Την προηγούμενη Πέμπτη, ημέρα που ξεκινούσε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, έγινε γνωστό ότι η Αυστρία αποφάσισε να δέχεται το πολύ μέχρι 80 αιτήσεις ασύλου την ημέρα και να κλείνει τα σύνορά της για τους υπόλοιπους. Η Σλοβενία και η Κροατία, ανακοίνωσαν αμέσως ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να κλείσουν και αυτές τα σύνορά τους. Η Σερβία και η Μακεδονία, που δεν είναι μέλη της ΕΕ, χωρίς αμφιβολία θα ακολουθούσαν.

Η Ελλάδα, που δεν μπορεί να κλείσει τα σύνορά της, γιατί είναι θαλάσσια, απείλησε ότι αν δεν βρισκόταν τρόπος να μείνει ανοιχτή η διαδρομή των προσφύγων θα τίναζε στον αέρα το Κείμενο Συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής. Το κείμενο αυτό, αφορούσε τις σχέσεις ΕΕ – Βρετανίας και την προσπάθεια να μην χαθεί το δημοψήφισμα που έχιε εξαγγείελι ο Κάμερον για την παραμονή της χώρας του στην Ένωση. Η Ευρώπη διαλύεται εξ αιτίας του προσφυγικού.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι η Αυστρία, μαζί με την Γερμανία και την Σουηδία είναι οι χώρες που κατ εξοχήν ακούν ανοιχτή πολιτική στο προσφυγικό. Όμως, στις 24 Απριλίου στην Αυστρία πρόκειται να γίνουν προεδρικές εκλογές, και το προσφυγικό είναι βούτυρο στο ψωμί των ακροδεξιών του Κόμματος της Ελευθερίας (FPO). ΟΙ σοσιαλδημοκράτες του καγκελάριου Βέρνερ Φάινμαν, βρίσκονται αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, στην τρίτη θέση. Αυτό ήταν που έκανε τον Φάινμαν να ανακοινώσει ότι κλείνει τα σύνορα, αφού άλλες ευρωπαϊκές χώρες –και ιδίως οι «τέσσερεις του Βίζεγκραντ», Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία, – αρνούνται πεισματικά να κουνήσουν έστω και το δαχτυλάκι τους.

Δεν είναι όμως μόνο η Αυστρία που πιέζεται από την ακροδεξιά. Αν η Ελλάδα πήρε την διαβεβαίωση που ζήτησε για την ελεύθερη ροή προσφύγων, και η Σύνοδος Κορυφής δεν κατέληξε σε φιάσκο, αυτό οφείλεται στην Γερμανία, που έδωσε την διαβεβαίωση ότι θα συνεχίσει να δέχεται 3500 πρόσφυγες την ημέρα. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Μπορεί Η Μέρκελ να βλέπει τους πρόσφυγες σαν μοναδική ευκαιρία ώθησης της γερμανικής οικονομίας προς τα εμπρός, αλλά κριτήριο για το πώς το βλέπουν οι υπόλοιποι θα είναι οι εκλογές σε τρία γερμανικά κρατίδια στις 13 Μαρτίου. ΟΙ ακροδεξιοί της «Εναλλακτικής για την Γερμανία» (AfD) δείχνουν μια ισχυρότατη δυναμική.

Η Ευρώπη δεν μπορεί να διαχειριστεί τους κραδασμούς από το προσφυγικό. Μοναδικής της ελπίδα, είναι να αναλάβει να συγκρατήσει τους πρόσφυγες η Τουρκία, η οποία όμως δεν έχει κάποιον λόγο να πιεστεί πάνω σε αυτό. Υπάρχει επίσης και το ΝΑΤΟ, το οποίο εμπλέκεται στα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, σε επιχειρήσεις που ονομάζονται «διάσωση» και «καταπολέμηση παράνομης διακίνησης», ενώ στην ουσία είναι απώθηση των προσφύγων πίσω στο Τουρκικό έδαφος. Εάν η Τουρκία και το ΝΑΤΟ δεν αποδώσουν, η Ευρώπη δεν έχει πλέον να παίξει άλλο χαρτί. Αυτό θα το ξέρουμε στις 7 Μαρτίου, που θα συγκληθεί η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής ΕΕ – Τουρκίας.

Η Μέρκελ πιέζεται από τους πιο στενούς της συμμάχους: τους Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας στο εσωτερικό της Γερμανίας, την Αυστρία, την Κροατία, τις χώρες του Βίζεγκραντ στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην φάση αυτή, χρειάζεται απεγνωσμένα στήριξη από την Ελλάδα, την οποία, όμως, έχει, ταυτόχρονα, φορτώσει με ένα δυσβάστακτο οικονομικό πρόγραμμα και με τεράστια κοινωνικά προβλήματα.

Η Συρία και το Αφγανιστάν εκδικούνται. Η αποσταθεροποίηση των χωρών αυτών, στην οποία η Ευρώπη συνέβαλλε ενεργά, έχει τώρα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Η απειλή του κατακερματισμού και της ακροδεξιάς οπισθοδρόμησης είναι ορατή. Οι δυνάμεις του καλού είναι εδώ, υπερασπίζονται τους πρόσφυγες, τα ανοιχτά σύνορα, την ειρήνη, αλλά διαθέτουν ελάχιστα μέσα για να παρέμβουν στην κατάσταση. Κατά τα άλλα όλα είναι υπό έλεγχο.

ΜΠEΡΝΙ ΣΑΝΤΕΡΣ: Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ :-)

Ο Μπέρνι Σάντερς δεν υπήρξε ποτέ μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Άνθρωπος των κινημάτων, και σταθερός πολέμιος των κοινωνικών ανισοτήτων, θεωρούσε επουσιώδεις τις διαφορές των Δημοκρατικών με τους Ρεπουμπλικάνους και χαρακτήριζε πάντοτε τον εαυτό του δημοκρατικό σοσιαλιστή. Το 1981 εξελέγη δήμαρχος του Μπέρλιγκτον στην πολιτεία του Βέρμοντ, με διαφορά μόλις δέκα ψήφων – δύο χρόνια αργότερα, επανεξελέγη, χάρη στην κοινωνική του ατζέντα, με 55% και με διαφορά 21% από τον συντηρητικό αντίπαλό του. Το 1990 εξελέγη στο Κογκρέσο ως ο μοναδικός εκπρόσωπος του Βέρμοντ και ο πρώτος ανεξάρτητος που καταλαμβάνει έδρα μετά από 50 χρόνια. Καταψήφισε όλους τους πολέμους, όλα τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά πλάνα και εργάστηκε αποτελεσματικά για την προώθηση κοινωνικών μέτρων. Από τότε καταλαμβάνει την θέση του, με την στήριξη των Δημοκρατικών.

Τον Μάιο του 2015, ο Μπέρνι Σάντερς ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Μέσα σε ελάχιστες ημέρες συγκεντρώθηκαν για την εκστρατεία του 20 εκατομμύρια δολάρια, με την συμμετοχή 3.250.000 δωρητών, οι περισσότεροι από τους οποίους συνεισέφεραν διαδικτυακά το ποσόν των 27 δολαρίων.

ΟΙ Ρεπουμπλικάνοι τον θεωρούν Κομμουνιστή, ενώ οι Δημοκρατικοί προσπερνούν τις απόψεις του ως «καλές για τα χαρτιά, αλλά ανεφάρμοστες στην πράξη». Αποδείχτηκε ότι ο κόσμος έχει διαφορετική αντίληψη: Στις πρώτες προκριματικές, που έγιναν αρχές Φεβρουαρίου στην Αιόβα, ο Σάντερς έκανε την πιο εντυπωσιακή αρχή, χτυπώντας στα ίσα το φαβορί των Δημοκρατικών, την Χίλαρι Κλίντον. Οι επαγγελματίες επικοινωνιολόγοι αδυνατούν να καταλάβουν, πώς ένας 74χρονος παππούς με χάλια μαλλί, εμφανίζει τέτοια δυναμική, σαρώνει στους νέους 17 – 24 και μετατρέπει τους σκεπτικιστές σε ενεργούς υποστηρικτές του.

H απάντηση είναι πολύ απλή: ο κόσμος έχει χάσει πλέον κάθε προσδοκία από το δικομματικό κατεστημένο με τις κούφιες υποσχέσεις και την ανύπαρκτη πρόθεση να αλλάξουν οτιδήποτε. Αναζητά πολιτικό λόγο ουσίας, που να αναφέρεται στο σημερινό χάλι: τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, το αφορολόγητο των πλούσιων, την ασυδοσία της Γουόλ Στριτ, την σταδιακή εξάλειψη της αξιοπρεπώς αμειβόμενης εργασίας. Η στήριξη στον Σάντερς θα ήταν πολύ πιο ισχυρή αν ένα κομμάτι των Δημοκρατικών δεν φοβόταν ότι η αποδυνάμωση της Χίλαρι ενισχύει, αντικειμενικά, τους Ρεπουμπιλικάνους. (και ιδίως το απίθανο φρικιό που ονομάζεται Ντόναλτ Τράμπ). Υπάρχει όμως και το ερώτημα αν ένας αριστερός Πρόεδρος των ΗΠΑ, όσο ικανός και χαρισματικός και αν αποδειχτεί, θα μπορέσει να συγκρουστεί με ένα πανίσχυρο οικονομικό σύστημα, θα τον φάει η μαρμάγκα, ή θα υποχρεωθεί να κάνει «στροφή στον ρεαλισμό», διαψεύδοντας τις προσδοκίες ολόκληρου του πλανήτη. Θα δούμε.

ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΜΑΝΤΑΡΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ

Ο στρουθοκαμηλισμός της Ευρώπης αντιμέτωπος με το Προσφυγικό

Το 2015 ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, κυρίως από την Συρία, αλλά και από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και άλλες χώρες στις οποίες δεν είναι ασφαλές να ζεις, πέρασαν στην Ευρώπη. Ο αντίστοιχος αριθμός το 2014, ήταν περίπου 250000.
Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει μεγάλη πίεση στις ευρωπαϊκές χώρες και οι ανθρωπιστικές διακηρύξεις της Ευρώπης δοκιμάζονται σκληρά. Η πολιτική της Μέρκελ, που χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας, αμφισβητείται εντονότατα, όχι μόνο μέσα στην Γερμανία, αλλά και στο ίδιο της το κόμμα. Εκτός και εκτός Γερμανίας, οι συνθήκες που διαμορφώνονται είναι βούτυρο στο ψωμί της ακροδεξιάς. Σε μια Ευρώπη με τεράστια προβλήματα ανεργίας και οικονομικής στασιμότητας, η ξενοφοβία και ο απόηχος του τρομοκρατικού χτυπήματος στο Παρίσι (αλλά και των επεισοδίων στην Κολωνία), μετατρέπονται σε εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης. Ο ενιαίος ευρωπαϊκός χώρος απειλείται με κατακερματισμό. Κανείς όμως δεν μιλάει για τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος.

Τo 2011, μια ανοιχτή επέμβαση των Δυτικών στην Λιβύη, με απαγορεύσεις πτήσεων, οικονομικές κυρώσεις κλπ, πέτυχε την ανατροπή του Καντάφι. Έκτοτε, στην χώρα επικρατεί το απόλυτο εμφύλιο χάος, με δύο κυβερνήσεις να διεκδικούν την κυριαρχία, ένοπλες μιλίτσιες να συγκρούονται από δω και από κει και τους ισλαμιστές εξτρεμιστές να ενισχύονται σταθερά. ΟΙ Δυτικοί θεώρησαν εξαιρετικά επιτυχημένη την συνταγή και είπαν να την εφαρμόσουν και στην Συρία.
O Άσαντ δεν έπεσε, αλλά το απόλυτο εμφύλιο χάος εγκαταστάθηκε και στην δική του χώρα. Τα μέτρα εναντίον του καθεστώτος ενίσχυσαν τους ισλαμιστές εξτρεμιστές. Όλοι πολεμάνε με όλους και η βία καταστρέφει τα πάντα. Εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, από το 2011 μέχρι σήμερα, τέσσερα εκατομμύρια Σύροι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Αυτή είναι η βασική αιτία έξαρσης της προσφυγικής κρίσης. Για πρώτη φορά στην αμαρτωλή της ιστορία, η Δύση (η έστω το ευρωπαϊκό της τμήμα) υφίσταται άμεσες συνέπειες από μια καταστροφή την οποία προκαλεί σε άλλο μέρος του κόσμου.

Για να υπάρξει αποτελεσματική διαχείριση του προσφυγικού πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος. Για να σταματήσει ο πόλεμος, πρέπει η Δύση να εγκαταλείψει τα σχέδιά της για ανατροπή του Άσαντ. Πρώτον γιατί δεν μπορεί να το καταφέρει χωρίς να εμπλακεί σε πόλεμο με την Ρωσία, η οποία τον στηρίζει στρατιωτικά. Δεύτερον γιατί οι δυνάμεις που η Δύση υποστηρίζει στην περιοχή, είναι πολύ πιο αδύναμες από τους ισλαμιστές του ISIS – αν ρίξει κάποιος τον Άσαντ, θα είναι αυτοί. Τρίτον γιατί, όπως έχουμε διαπιστώσει ήδη στο Ιρακ, το Αφγανιστάν και την Λιβύη, η ανατροπή δικτατόρων με επεμβάσεις τέτοιου τύπου, κάθε άλλο παρά σε σταθερότερες καταστάσεις οδηγεί.
ΟΙ Δυτικοί όμως, δεν εξετάζουν ούτε κατά διάνοια ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Διότι, έτσι που τα έχουνε κάνει, η απεμπλοκή τους από την Συριακή κρίση θα ισχυροποιούσε την επιρροή της Ρωσίας και του Ιράν στην περιοχή, σε βάρος τους και σε βάρος του βασικού τους συμμάχου, της Σαουδικής Αραβίας. Η οποία, παρεμπιπτόντως, κάνει ότι μπορεί για να συντηρήσει την ένταση, κρεμώντας Σιίτες παπάδες, χρηματοδοτώντας μυστικά τον ISIS, τον οποίο επισήμως πολεμάει, και σφάζοντας μαζικά, εδώ και δέκα μήνες, άμαχους (επίσης Σιίτες) στην Υεμένη, χωρίς να την ενοχλεί κανένας.

Τούτων δοθέντων, η Ευρώπη είναι αναγκασμένη να διαχειριστεί το προσφυγικό, χωρίς να είναι διατεθειμένη να διαχειριστεί τις αιτίες που το προκαλούν. Πως θα το καταφέρει; Είτε βάζοντας ανάμεσα στον εαυτό της και τους πρόσφυγες την Τουρκία ( η οποία όμως κάνει πολιτική με το προσφυγικό για τις δικές της επιδιώξεις) είτε απειλώντας και εκβιάζοντας την οικονομικά εξουθενωμένη Ελλάδα να τους πνίγει στην θάλασσα. Ή, έστω, να τους μαζεύει σε στρατόπεδα στο έδαφός της. Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα.

ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ευτυχώς τα Νόμπελ απονέμονται σε ανθρώπους και όχι σε νησιά. Γιατί στα νησιά δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που βούτηξαν στα νερά για να σώσουν κόσμο, αυτοί που έδωσαν βοήθεια από το υστέρημά τους, αυτοί που έτρεξαν να δώσουν φαγητό, ρούχα και χάδια στα ταλαιπωρημένα παιδάκια. Υπάρχουν και οι άλλοι: αυτοί που ζητούσαν 5 ευρώ για ένα μικρό μπουκαλάκι νερό και 10 ευρώ για να αφήσουν ένα κινητό να φορτίσει. Υπάρχει ο Δήμαρχος που αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε βοήθεια και ο παππάς που προσπαθεί να ξεσηκώσει το νησί κάθε φορά που ακούει “hot spot”. Πάνε και αυτοί για Νόμπελ. Αφού το Νόμπελ πάει στα νησιά, θα πάρουν και αυτοί λίγο. Αλληλέγγυοι και παλληκάρια, γίναμε μαλλιά κουβάρια. Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Δώστε Νόμπελ Ειρήνης σε όλους και ο Θεός θα ξεχωρίσει τους δικούς του.
Έτσι. Δεν υπάρχει καλύτερο ξέπλυμα από ένα Νόμπελ Ειρήνης. Γι αυτό, έσπευσαν να υιοθετήσουν με πάθος την ιδέα κάποιοι, που χρειάζονται επίσης ένα καλό ξέπλυμα, για όσα έχουν πει μέχρι σήμερα: Στην καμπάνια «Νόμπελ στα νησιά γενικώς και αορίστως» πρωτοστατούν το Πρώτο Θέμα («διώξτε/ πνίξτε/ πυροβολήστε τους λαθρομετανάστες»), το Μέγκα Τσάνελ («ποιος τους φταίει που μπαίνουν με τα παιδιά τους σε βάρκες χειμωνιάτικα»), ο Άδωνης Γεωργιάδης («πόσο μας κοστίζει η διάσωση λαθρομεταναστών;») και διάφοροι άλλοι, που μέχρι πριν ενάμισι μήνα ισχυριζόντουσαν ότι το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, το προκάλεσε η Τασία, από τα Εξάρχεια, για να αφελληνίσει τη χώρα. Αυτό όμως σε προηγούμενη πίστα. Τώρα έχουμε νέα Εθνική Αφήγηση, το νέο Ευρωμπάσκετ 1987, το νέο Γιούρο 2004. Μια Εθνική Αφήγηση όσο προσφυγοκάπηλη χρειάζεται, ώστε να δικαιώνει ακόμα και ανθρώπους που δεν τρέφουν κανένα φιλικό αίσθημα για τους πρόσφυγες. Και έτσι να δικαιωθούν και τα κανάλια μας, που είναι πάντοτε γεμάτα κατανόηση για ανθρώπους που δεν τρέφουν κανένα φιλικό αίσθημα για τους πρόσφυγες. Σήκωσέ το το τιμημένο.
Θεωρώ αυτονόητο ότι και ο τελευταίος από αυτούς του ανθρώπους που αξίζουν πραγματικά Νόμπελ Ειρήνης, θα προτιμούσε ειλικρινώς να φάει ένα μαγκάλι κάρβουνα, παρά να μοιραστεί το βραβείο με τον Δήμαρχο της Κω. Πόσο μάλλον να το κερδίσει με την συμπαράσταση του Θέμου Αναστασιάδη. Αυτό.